Piaseczna jest niewielką rzeczką. Ten dopływ Świdra ma zaledwie kilkanaście kilometrów długości, leczna tych kilkunastu w przeszłości pobudowano aż siedem młynów i jeden tartak. Nie można więc powiedzieć, aby woda Piasecznej próżnowała. Młyny nad Piaseczną powstawały od XV w. Opisywał je w roku 1985 Stanisław Kryciński na łamach miesięcznika krajoznawczego „Gościniec”, zachęcając do wędrówki „szlakiem siedmiu młynów”. Do początku lat pięćdziesiątych rzeczka poruszała kotła młyńskie.

 

W kilku miejscach coś tam jeszcze pozostało, chociaż ślady są nikłe. Tu rozsypujący się powoli drewniany budynek młyński opatrzony tabliczką zabytku architektury, ówdzie staw, a gdzie indziej tylko upust i grobla. Śladem jest także nazwa małej wioski Ptaki, w której pierwszy młyn pobudował Maciej Ptak w wieku XVI dzięki dożywotniemu nadaniu króla Zygmunta Augusta. Kolejne młyny działały w Ptakach przez lat kilkanaset; ostatni, o dwóch kołach, zbudowany został w XIX wieku. Nie istnieje od ćwierćwiecza. Kilometr od Ptaków leżą Kulki. Zachował się tam jeszcze staw młyński pośrodku, lecz nie ma już młyna z kołem nasiębiernym o dwuipółmetrowej średnicy. Niedaleko Drożdżówki istnieje staw o nazwie Zając. I nad nim stał młyn. Jest też młyński staw w Dzielniku i przetrwała w pamięci mieszkańców dawna i bardzo ładna nazwa młyna: „U Jana na Boru”. W Kiczkach pracowały dwa młyny; jeden z nich jest łatwo dostępny, stoi nieopodal drewnianego kościoła z 1751 r. i trudno się nawet domyślać jego dawnego przeznaczenia, bo jakiż to młyn bez koła?

 

Młynarze zaliczali się w przeszłości do wiejskiej arystokracji.

 

 

żródło:

"Wędrówki Mazowieckie 1" - Lechosław Herz